Volgens de wet mag een arts niet 'zinloos medisch handelen'. Dit betekent dat als iemand niet meer beter kan worden, of te zwak is om een bepaalde handeling te verdragen, de arts deze behandeling niet meer mag uitvoeren. Reanimeren gebeurt dus alleen als het kans van slagen heeft.
Uw arts besluit tot niet-reanimeren. Bijvoorbeeld omdat u ernstig ziek bent. Of een reanimatie lichamelijk niet aankunt. Als daar tijd voor is, bespreekt een arts dit besluit altijd met u als patiënt of uw naasten.
2. Medische gronden : uw arts vindt bepaalde behandelingen op medische gronden niet meer zinvol of mogelijk. Ernstig zieke patiënten op hoge leeftijd met een zeer kleine kans op genezing kunnen besluiten zich niet te willen laten reanimeren. Een negatieve ervaring na een reanimatie bij een naast familielid.
Bij een hoge leeftijd, uitgebreide medisch voorgeschiedenis of bij ernstige medische problemen is de kans op succes een stuk kleiner. Het belangrijkste risico bij een reanimatie is dat het soms wel lukt om het hart weer goed op gang te krijgen, maar dat de hersenen te lang zuurstofgebrek hebben gehad.
In een wilsverklaring zet u op papier welke medische behandelingen u wel of niet wilt. U kunt bijvoorbeeld opschrijven dat u geen reanimatie wilt als uw hart stil staat. U kunt ook opschrijven in welke situatie u uitzichtloos ondraaglijk lijdt en of u dan euthanasie wilt.
De arts bespreekt dit met u en uw naasten. Het besluit om niet te reanimeren is in al deze gevallen een medische beslissing, die de arts zelf mag nemen. Ook als u en/of uw familie andere wensen heeft. Meestal overlegt de arts hierover vooraf met collega's.
Met de niet-reanimerenpenning verbiedt je dokters en andere zorgverleners onder alle omstandigheden te reanimeren.
Iedereen van 18 jaar of ouder kan een wilsbeschikking opstellen. Mensen die ernstig of terminaal ziek zijn, hebben meer kans om een wilsbeschikking te hebben. Bijvoorbeeld, iemand met terminale kanker zou kunnen schrijven dat hij niet aan de beademing wil als hij stopt met ademen.
Begin met de reanimatie: de borstcompressies
Haak je handen in elkaar en zet ze midden op de borstkas. Strek je ellebogen en breng je schouders recht boven je handen. Druk het borstbeen loodrecht 5 tot 6 centimeter in. Geef 30 borstcompressies in een tempo van 100 tot 120 keer per minuut.
Maar een patiënt kan een arts niet verplichten om wél te reanimeren – in een medisch gezien zinloze situatie mag de arts dat weigeren, ook als de patiënt had aangegeven gereanimeerd te willen worden.
Professionele zorgverleners zijn wettelijk verplicht om te stoppen met reanimeren als zij een niet-reanimerenpenning zien. Professionele zorgverleners zijn hulpverleners die geneeskundige zorg leveren volgens de wet BIG, zoals artsen en verpleegkundigen.
Ben je verplicht te reanimeren? Kort door de bocht gezegd, nee, je bent niet verplicht iemand te reanimeren.
Een reanimatiepoging wordt gestopt onder de volgende omstandigheden: - indien de hulpverlener te vermoeid is om de handelingen voort te zetten; - wanneer het slachtoffer normaal gaat ademen of ademt - als professionele hulpverleners de reanimatie overnemen; - als men er niet binnen 20 minuten in slaagt om in contact te ...
Als u om euthanasie vraagt, zal uw arts dit met u bespreken. Uw arts zal zorgvuldig afwegen of uw verzoek op dat moment aan de wettelijke eisen voldoet en of hij/zij uw verzoek wil uitvoeren. Een arts is niet verplicht om euthanasie uit te voeren.
Het belangrijkste risico bij een reanimatie is dat het soms wel lukt om het kloppen van het hart en de ademhaling weer op gang te krijgen, maar dat de hersenen ondertussen te lang geen zuurstof hebben gehad. Dit veroorzaakt hersenbeschadiging, waardoor de patiënt bijvoorbeeld niet meer zelfstandig kan functioneren.
Als u zelf niet meer kunt beslissen over uw medische behandeling, kijkt de arts eerst of u een wilsverklaring heeft geschreven. Hierin staat wat er moet gebeuren in zo'n situatie. Er staat ook of u iemand die namens u praat, heeft aangewezen. Als dit niet zo is, dan vraagt de arts uw naasten om te beslissen.
Richtlijnen reanimatie 2021
Starten we met 30 borstcompressies, nog altijd met de handen midden op de borstkas in een tempo van 100 tot 120 keer per minuut en 5 tot 6 centimeter diep. Waarna we 2 beademingen geven, waarbij we kijken of de borstkas een beetje omhoogkomt.
Conclusie. De enige stoffen waarvan min of meer vaststaat dat toediening ervan zinvol is tijdens een reanimatie, zijn zuurstof en adrenaline. Wanneer bij ventrikelfibrilleren defibrilleren niet lukt, kan toediening van lidocaïne of procaïnamide zinvol zijn.
Geef borstcompressies in een tempo minstens 100 keer per minuut, maximaal 120 keer per minuut. Geef 15 borstcompressies en ga vervolgens verder met 2 beademingen (zie onder).
Een medisch specialist mag volgens de wet niet zinloos of kansloos reanimeren. Dat wil zeggen dat de medisch specialist niet mag reanimeren als: de kwaliteit van leven na de reanimatie door de arts wordt beoordeeld als niet in het belang van de patiënt en niet in verhouding met de wensen van de patiënt.
De arts beslist om een DNR-beleid op te starten, en dit wordt uitgedrukt via DNR-codes zodat het voor alle hulpverleners duidelijk is wat nog medisch wenselijk is. DNR-beslissingen moeten op de eerste plaats gericht zijn op het bevorderen van het welzijn van de patiënt.
In een behandelverbod kunt u bijvoorbeeld verklaren dat u in die gevallen behandelingen verbiedt die het leven verlengen, zoals: reanimatie, beademing of kunstmatige voeding. Ook kunt u met een schriftelijke wilsverklaring aangeven aan uw artsen, met welke andere wensen er rekening gehouden moet worden.
Binnen de ambulancewereld geldt dat, wanneer iemand niet conform het protocol werkt, hij in beginsel strafbaar is. Die strafbaarheid geldt niet wanneer diegene duidelijk kan motiveren waarom er afgeweken is van het protocol. In beginsel wordt er door een ambulancehulpverlener dan ook altijd gestart met reanimatie.
In de wilsverklaring staat bijvoorbeeld of u gereanimeerd wilt worden of niet. En wie uw vertegenwoordiger is als u wilsonbekwaam wordt. Wilsonbekwaam betekent dat u bepaalde beslissingen niet meer kunt nemen omdat u de gevolgen niet overziet. Dit kan bijvoorbeeld komen door een ziekte als dementie.