Emotionele parentificatie noem je wanneer het kind de rol van emotionele verzorger op zich neemt voor één of beide ouders. Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer een ouder een moeilijke tijd doormaakt, zoals door een scheiding, depressie of rouw.
Wanneer je als vrouw op volwassen leeftijd je snel verantwoordelijk voelt, het lastig vindt om je eigen grenzen aan te geven, jezelf gemakkelijk opoffert, moeite hebt om hulp aan te nemen, perfectionistisch bent en/of slecht voor jezelf kunt gaan staan, is de kans groot dat jij te maken hebt met de gevolgen van ...
Een ouder die zijn kind psychische verwaarloost, is als het ware emotioneel afwezig. Hij of zij knuffelt het kind bijvoorbeeld nooit, speelt niet met het kind of luistert niet als het kind iets vertelt, troost het niet als het verdrietig is, of is onvoldoende in staat aandacht te geven.
Gevolgen van parentificatie
Geparentificeerde kinderen krijgen vaak te kampen met gevoelens van eenzaamheid en faalangst. Ze willen constant voldoen aan de immense druk van hun ouders, wat hun bang en onzeker maakt. In hun latere leven hebben ze vaak ook last van bindings- of verlatingsangst.
Het herstellen van de gevolgen van parentificatie is een uitdaging, maar het is mogelijk met de juiste steun en behandeling. Therapie, zoals gezinstherapie, kan helpen om de onderliggende problemen binnen het gezin aan te pakken en gezonde grenzen te herstellen.
Destructieve parentificatie is een verstrikking/verwarring in de familie, vaak als een gevolg van een trauma. Een trauma kan een verliessituatie zijn in het heden, maar ook bijvoorbeeld indien de ouders in hun kindjaren niet gezien zijn in hún geven. Die pijn van de ouders is voor kinderen niet te verdragen.
Door je ervaringen uit je vroege jeugd te erkennen, door je te richten op delen van jezelf die in je jeugd tot rust zijn gebracht en door weer te gaan spelen en plezier te maken, door grenzen te stellen en therapeutische ondersteuning te zoeken , kun je beginnen met helen en de vreugde van je eigen leven herontdekken.
In 1967 introduceerden Minuchin et al. de term parentificatie. Boszormenyi-Nagy et al. definieerden het in 1973 als "de verwachting van een ouderfiguur dat een kind de rol van ouder binnen het familiesubsysteem vervult."
Ze cijferen zichzelf helemaal weg of zijn juist agressief en hebben beperkte sociaal-emotionele vaardigheden. Veel KOPP/KOV-kinderen hebben psychosomatische problemen, zoals terugkerende hoofdpijn- en buikpijnklachten, misselijkheid, slaapproblemen en eetproblemen. Ook kunnen ze last hebben van separatieangst.
Wat is een toxische ouder? Een toxische opvoeding wordt gekenmerkt doordat je emotionele, fysieke, mentale behoeftes worden niet vervult. Dit kan trauma als gevolg hebben. Vaak denken we dat trauma iets heel groots moet zijn, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.
Op de lange termijn kan een gebrek aan emotionele steun en verwaarlozing van emotionele behoeften leiden tot psychische problemen, zoals relatieproblemen, een laag zelfbeeld, onduidelijke grenzen, angst of depressie .
Wat is emotionele verwaarlozing? Een gebrek aan aandacht voor de behoeften van het kind aan genegenheid, emotionele steun, aandacht, bevestiging en controle kan duiden op emotionele verwaarlozing.
Parentificatie is een zware diagnose. Kinderen die al veel te jong ouderlijke taken op zich moesten nemen, bijvoorbeeld doordat hun moeder of vader ziek was, krijgen later in hun leven vaak de rekening hiervoor gepresenteerd.
Het kluwengezin wordt gekenmerkt door dat ze heel hecht zijn met elkaar.Zij willen graag bij elkaar horen en anderen laten zien dat ze samen zijn. Dit kan een positief en een negatief effect hebben. Het kan zo zijn dat het kind moeite heeft met zijn eigen ontwikkeling en mening te vormen.
Bij symbiose in een relatie bestaat er een sterke betrokkenheid en afhankelijkheid tussen twee of meer personen. Dit zie je in liefdesrelaties, vriendschapsrelaties of ouder-kindrelaties, bijvoorbeeld in een moeder-dochterrelatie of moeder-zoonrelatie.
Destructieve parentificatie vindt plaats wanneer van kinderen wordt verwacht dat ze binnen het gezinssysteem een instrumentele of emotionele zorg verlenen die hun ontwikkelingsvermogen te veel belast .
Een kind kan terecht komen in een loyaliteitsconflict. Simpel uitgelegd is een loyaliteitsconflict een situatie waarin een kind niet kan of wil kiezen tussen twee personen of hun wensen. Bij een scheiding wil een kind in feite trouw zijn en blijven aan beide ouders.
Dus waarom voelen we ons verantwoordelijk voor de gevoelens van onze ouders? Door het proces van emotionele parentificatie leren we geleidelijk om de behoeften van anderen voor die van onszelf te stellen . Dit gebeurt vaak ten koste van ons welzijn!
Dit kan activiteiten omvatten zoals visualisatie, dagboekschrijven en meditatie, evenals therapie met een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg . Door innerlijk kindwerk kunnen individuen leren de emotionele wonden te identificeren en aan te pakken die het gevolg zijn van parentificatie.
Sandberg is niet verbaasd: "Af en toe een hekel hebben aan je kind is eigenlijk vrij normaal. Denk maar aan de gevoelens voor je eigen moeder of je partner. Maar dat gaat ook weer gauw over. Als het langer duurt, wijst het op een verstoorde relatie tussen ouder en kind.
Van ouderverstoting is sprake als een kind een ouder, waarmee het kind voorheen een goede relatie had niet meer wil zien. Ouderverstoting is onderdeel van het beëindigen van de relatie tussen ouders. Soms manifesteert ouderverstoting zich pas jaren na de feitelijke scheiding.
Resultaten van parentificatie
Kinderen die een ouderschapsstoornis hebben, vertonen ook vaker externaliserend gedrag, zoals agressie en storend gedrag (Macfie, Houts, et al., 2005), middelenmisbruik, zelfbeschadiging en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (Jacobvitz et al., 2004; Mechling, 2011).
Tekenen van de moederwond
mensen pleasen en emotionele zorg verlenen (vaak ten koste van jezelf of leidend tot gevoelens van wrok) het gevoel hebben te concurreren met andere vrouwen. het gevoel hebben dat je onder druk staat om te voldoen aan de rigide verwachtingen van het vrouw-zijn. het gevoel hebben dat je klein, stil of 'goed' moet blijven om geaccepteerd en geliefd te worden.
Kinderen kunnen als gevolg van conflicten tussen ouders aanpassingsproblemen ontwikkelen zoals agressie, antisociale gedragsstoornissen, angst en depressieve klachten (McCoy et al., 2013).