Nectar (mythologie) In de Griekse mythologie is nectar de drank van de goden en ambrozijn de spijs van de goden. Volgens sommige interpretaties zijn beide gemaakt van honing. De kracht om onsterfelijkheid te geven wordt afgeleid uit de helende en zuiverende werking van honing.
In de Griekse mythologie is ambrozijn (Grieks: ἀμβροσία, ambrosia) het voedsel dan wel de drank van de goden. In de Hindoemythologie kent men ook amrita, de drank die de goden onsterfelijk maakt.
In de oude Griekse mythen is ambrosia (/æmˈbroʊziə, -ʒə/, Oudgrieks: ἀμβροσία ‘onsterfelijkheid’) het voedsel of de drank van de Griekse goden. Het wordt vaak afgebeeld als iets dat een lang leven of onsterfelijkheid verleent aan degene die het consumeert.
De Oude Grieken kenden een vrij uitgebreid dieet, dat zich voornamelijk kenmerkte door het veelvuldig gebruik van de 'Mediterrane drie-eenheid': graan, olijfolie en wijn. Hun eetpatroon werd enigszins gelimiteerd door ideeën over 'barbaars' voedsel en het offeren van vlees aan de Olympische goden.
En ik ben er vrij zeker van dat Dionysus en Demeter ook als wijngoden werden beschouwd. Dus om je vraag te beantwoorden: ja, ze werden zeker dronken .
Volgens de boeken beledigde meneerD Zeus door een nimf te achtervolgen die "off-limits was verklaard", wat resulteerde in zijn straf dat hij geen alcohol mocht drinken . Naast zijn alcoholbeperking wordt meneer D ook gestraft door Zeus door 100 jaar lang gedwongen te werken in Kamp Halfbloed.
Aardewerk bekers werden vaak gebruikt, terwijl metalen bekers voor chiquere feesten waren. In het oude Griekenland werden aardewerk bekers vaak gebruikt om wijn te drinken. Ze werden in rondjes gedronken, dus de consumptie van wijn was eerlijk. De wijn die ze dronken was niet puur.
De Romeinen dronken vooral water en wijn.
De oude Grieken aten eieren van kwartels en kippen, vis, peulvruchten, olijven, kaas, brood, vijgen en alle groenten die ze konden verbouwen, waaronder rucola, asperges, kool, wortels en komkommers . Zoals eerder vermeld, was vlees alleen voor de rijken.
Rijden onder invloed
Het maximaal toegestane alcoholgehalte in het bloed is net zoals in Nederland 0,5 promille. Voor bestuurders van een auto die korter dan twee jaar een rijbewijs hebben, voor bestuurders van bedrijfswagens en voor motorrijders geldt een limiet van 0,2 promille.
Zij aten bijna dagelijks vlees en gevogelte (met name eend) in grote hoeveelheden en dronken wijn. Ook aten ze flinke porties, maar desondanks kwam overgewicht in het Oude Egypte vrijwel niet voor. Egyptenaren hielden wel van een feestje, waarbij muziek, dans, eten en drinken de belangrijkste elementen waren.
Het geeft ook geen onsterfelijkheid in de Percy Jackson and the Olympians-serie. Het is nauw verwant aan Ambrosia (beide stoffen bezitten helende eigenschappen). Nectar kan in kleine hoeveelheden worden geconsumeerd door gewonde halfgoden. Als het door stervelingen wordt geconsumeerd , zal het hen doden .
Bier wordt veel gedronken in Griekenland. Behalve Heineken en Amstel vind je Griekse merken zoals Craft, Alfa en Mythos. Hoewel Griekenland bekend staat om zijn ouzo of raki zijn brandy (Metaxa) en whisky de populairste sterke drankjes.
Typische Griekse drankjes zijn de dranken Ouzo, Metaxa en Raki. Ouzo is een populaire anijsdrank dat bij voorkeur flink koud gedronken moet worden. Vaak wordt er een glaasje water bij geserveerd. Metaxa is een Griekse cognac dat in twee kwaliteitsvarianten verkrijgbaar is, 3.5 en 7 sterren.
Voor beoefenaars van de heidense traditie van Asatru, ook vaak aangeduid als heidendom, is mede , de zogenaamde "drank van de goden", een belangrijk ceremonieel en sociaal plengoffer. Asatru ontstond in de Verenigde Staten en elders in de laatste decennia van de 20e eeuw.
Hij is de god van wijn(bouw) en fruitteelt, de groeikracht van de aarde, van wetten, de menselijke beschaving, geestdrift en enthousiasme, poëzie, theater en muziek. Hij had in verschillende opzichten een belangrijke invloed op het leven, denken en werken van de Grieken en Romeinen.
De Trojanen aten veel gezonde dingen zoals groenten, vlees, zeevruchten en fruit, maar de Trojanen waren niet bepaald avontuurlijk. Ze aten veel en vaak, wat hen tot geweldige vechters maakte die fit en sterk waren. Maar ze aten die dingen normaal gesproken alleen bij het avondeten.
Ze leefden in isolement. Soms gingen ze wel op bezoek bij de buren en ze gingen er wel eens uit voor bruiloften, begrafenissen en godsdienstige feesten. Vrouwen van armere afkomst moesten vaak ook nog voor boodschappen en water halen de deur uit. In rijkere huizen werd dat gedaan door de slavinnen.
Brood – maar maak het echt
Spartanen aten beroemd brood , maar dat was natuurlijk niet te vergelijken met de massaal geproduceerde gesneden broden van vandaag. Spartaans brood zou meer op het echte zuurdesembrood van vandaag hebben geleken.
In de Griekse mythologie is nectar de drank van de goden en ambrozijn de spijs van de goden. Volgens sommige interpretaties zijn beide gemaakt van honing. De kracht om onsterfelijkheid te geven wordt afgeleid uit de helende en zuiverende werking van honing.
De meeste oude Romeinen dronken wijn (Latijn: vinum) gemengd met water en specerijen , maar soldaten en slaven dronken posca, een verdunde azijndrank. Hoewel bier destijds werd uitgevonden, weigerden de oude Romeinen het te drinken omdat ze het als een barbaarse drank beschouwden.
Ouzo en Tsipouro
Ouzo, met zijn kenmerkende anijssmaak, is misschien wel de bekendste Griekse drank.
De oude Grieken genoten van een gevarieerd dieet van groenten, peulvruchten en fruit als hoofdbestanddeel. Maar omdat het een kustland met veel eilanden was, waren vis en zeevruchten een belangrijk onderdeel van het dieet en veeteelt en jacht brachten vlees en wild op het menu.
Zijn thyrsus, een scepter van venkel, soms omwonden met klimop en druipend van honing , is zowel een weldadige staf als een wapen dat hij gebruikt om degenen te vernietigen die zich verzetten tegen zijn cultus en de vrijheden die hij vertegenwoordigt.
Waarschijnlijk had de Griekse god van de wijn een hunkering naar beroemde zwarte wijnen . Griekse dichters waren de wijnschrijvers van die tijd die specifieke regio's (en geen producenten) aanprezen, waaronder de eilanden Limnos, Chios, Kos, Lesbos en Kreta. Zwarte wijnen werden niet op eikenhout gerijpt en soms op smaak gebracht met kruiden of boomsap.