Bij de wapenstilstand van 1949 was Palestina verdeeld tussen de nieuw gestichte staat Israël, Transjordanië en Egypte. In 1994 kwam er Palestijns zelfbestuur, tegenwoordig bekend onder de naam Staat Palestina.
In november 1947 besliste de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een einde te stellen aan het na WO I aan Groot-Brittannië toevertrouwde mandaat over Palestina en dat land (27.000 km²) te verdelen in twee onafhankelijke staten, een joodse en een Arabische, de eerste 14.500 km² groot, de tweede 12.500 km².
Bij de wapenstilstand van 1949 besloeg de nieuwe staat Israël 77% van het grondgebied van het voormalige mandaatgebied Palestina. Transjordanië hield 22% van het gebied bezet (de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem) en annexeerde dit in 1950, waarbij de naam Transjordanië gewijzigd werd in Jordanië.
Vanaf 1517 tot na de Eerste Wereldoorlog maakte Gaza deel uit van het Ottomaanse Rijk. Na 1917 viel het onder het Britse Mandaatgebied Palestina, waarin later de staat Israel werd opgericht. Tijdens de daarop volgende Arabisch-Israelische Oorlog van 1948 bezette Egypte de strook.
In de oudheid werd Palestina bewoond door Semitische volkeren, waarvan de eerste van Kanaänitische oorsprong waren. Volgens de overlevering kwam Abraham, de gemeenschappelijke stamvader van joden en Arabieren, uit Ur naar Kanaän.
Zij stammen af van Arabieren die de afgelopen eeuwen in de landstreek Palestina zijn gaan wonen, vooral vanaf de negentiende eeuw. Tot de twintigste eeuw hadden de Arabieren in Palestina geen vastomlijnde nationale identiteit: natiestaten bestonden destijds immers nog niet in het Midden-Oosten.
Op 15 mei 1948 liep het Britse mandaat voor Palestina af. In anticipatie hierop riep het Jewish Agency een dag eerder de staat Israël uit.
Het gebied werd niet geannexeerd door Israël, maar Israëlisch-joodse kolonisten stichtten er onder bescherming van het Israëlisch defensieleger in totaal 21 nederzettingen. In 2005 ontruimde Israël de nederzettingen in de Gazastrook.
Het land is heilig voor gelovige Joden. Hun verbondenheid met het land wordt beschreven in de Tora, het heilige boek van het Joodse geloof. Veel Joden zien het land ook als een veilige plek. Ze willen hier geen last meer hebben van de Jodenhaat die ze in Europa eeuwenlang hebben ondergaan.
In Jordanië hebben zij burgerrechten en een paspoort, maar in andere Arabische landen zijn de Palestijnen veelal stateloos en wanneer zij ook geen geboorteakte of paspoort hebben ook rechteloos, zoals bij de Palestijnse vluchtelingen die de burgeroorlog in Syrië ontvlucht zijn.
In mei 1948 verwierven Joden ongeveer twee miljoen van Palestina's 26 miljoen dunams . In termen van Palestina's totale landoppervlak onder het mandaat, was dit een klein percentage.
Andere opties waren Palestina of Zion. Uiteindelijk werd toch de Bijbelse naam Israël gekozen. Sommige mensen vinden dat het gebied waar Israël ligt eigenlijk Palestina heet. Ook wordt Israël door joden en christenen soms het Beloofde Land of het Heilige Land genoemd.
In de Eerste Wereldoorlog verslaat het Britse leger de Ottomanen in Palestina. Het Verenigd Koninkrijk belooft de joodse gemeenschap dat zij een 'nationaal tehuis' krijgen. Na de oorlog krijgen de Britten het gezag over Palestina. Joden beginnen zich hier in steeds grotere getale te vestigen.
In 1988 werd tijdens de bijeenkomst van de Palestijnse Nationale Raad in Algiers de oprichting van de staat Palestina afgekondigd .
Het noordelijke deel, dat tien van de twaalf stammen omvatte, nam de naam "Israël" mee, maar werd ook wel het "Tienstammenrijk" of "Efraïm" genoemd, naar de meest dominante stam. Het rijk hield stand tot 722 v. Chr.. Het zuidelijke deel na de splitsing werd het koninkrijk Juda genoemd.
Het Palestijnse volk of de Palestijnen is de inheemse bevolking van de regio Palestina in de Levant. Dat gebied had geen eenduidige geografische grenzen, maar kwam grotendeels overeen met de later gevormde Palestijnse gebieden, het gebied van het huidige Israël en Jordanië.
De oorlog van 1948 vormde het hoogtepunt van 30 jaar aan spanningen tussen Joden en Arabieren tijdens de periode van de Britse overheersing van Palestina. Onder de voorwaarden van het mandaat van de Volkenbond dat door de Britten werd uitgeoefend, werden voorwaarden geschapen die moesten leiden tot de oprichting van een Joods Nationaal Tehuis in het gebied.
De oude Israëlieten worden beschouwd als nakomelingen van de oorspronkelijke Kanaänitische bevolking die lange tijd woonden in de zuidelijke Levant, Syrië, het oude Israël en de Transjordaanse regio.
Deze illegaliteit omvat de Westelijke Jordaanoever, inclusief het door Israël geannexeerde Oost-Jeruzalem, en de geblokkeerde Gazastrook, die ondanks de Israëlische terugtrekking in 2005 nog steeds als bezet wordt beschouwd volgens het internationaal recht.
Oorspronkelijk een Kanaänitische nederzetting, kwam het ongeveer 350 jaar onder controle van de oude Egyptenaren voordat het werd veroverd en een van de belangrijkste steden van de Filistijnen werd. Gaza werd rond 730 v.Chr. onderdeel van het Assyrische Rijk.
Israël pleegt volgens Amnesty International genocide in Gaza. Uit het rapport van 300 pagina's blijkt volgens de mensenrechtenorganisatie dat Israël de Palestijnse bevolking geheel of gedeeltelijk wil vernietigen.
Gaza is integraal onderdeel van de toekomstige Palestijnse staat , zegt woordvoerder van de EU. 5 februari 2025, om 14:08 uur
Bij het einde van het Britse mandaat in 1948 brak een oorlog uit. Bij de wapenstilstand van 1949 was Palestina verdeeld tussen de nieuw gestichte staat Israël, Transjordanië en Egypte. In 1994 kwam er Palestijns zelfbestuur, tegenwoordig bekend onder de naam Staat Palestina.
De Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 brak uit toen vijf Arabische landen grondgebied binnenvielen in het voormalige Palestijnse mandaatgebied, direct na de aankondiging van de onafhankelijkheid van de staat Israël op 14 mei 1948.
Op 14 mei 1948 werd de staat Israël opgericht, wat het einde van de Britse overheersing in Palestina markeerde. Deze gebeurtenis leidde tot de eerste Arabisch-Israëlische oorlog, waarbij naburige Arabische landen betrokken waren, wat uiteindelijk leidde tot de ontheemding van honderdduizenden Palestijnse Arabieren.